Het zal geen verbazing wekken dat ik in mijn werk mensen ontmoet die zichzelf op een bepaalde manier zijn ’tegengekomen’. De ene keer is er sprake van tegenslag of verlies, door ziekte, afscheid of veranderingen op het werk, een andere keer is er twijfel over de toekomst, perspectief en ontwikkelmogelijkheden. Nagenoeg altijd zijn er gevoelens van onrust en onzekerheid en loopt iemand hier al een langere tijd mee rond. Alleen. Tot het moment zich aandient, het piekeren toe neemt, dat men de noodzaak voelt om hulp in te schakelen.
De laatste jaren ontmoet ik in mijn gesprekken ook met enige regelmaat jongeren (20-ers) die vast lopen in werk. Hun aantal lijkt toe te nemen, is niet afhankelijk van opleidingsniveau en hun begeleidingsvraag gaat veelal over de hoge verwachtingen van zichzelf.
Ze lijken toch vooral een ideaal plaatje voor ogen te hebben, waarmee deze jongeren een stevige en hoge lat op zichzelf leggen. Er is een beeld gevormd over succesvol zijn in het leven, wat je hiervoor bereikt moet hebben en via social media is het doodeenvoudig geworden jezelf te vergelijken met anderen. Als ik het even ‘plat sla’ dan overheerst in de kern de MAAKBAARHEIDSGEDACHTE, dat wat ze allemaal MOETEN en WILLEN en hoe belangrijk is het is om dit bereiken, wellicht om er dan BIJ TE HOREN.
En wat dan als dat niet lijkt te lukken .. ?
Ons Ego vertelt ons bovenstaand verhaal en houdt het ook heerlijk in stand. Op zich niks mee he, begrijp me goed. Het Ego laat ons tenslotte zien hoe we dingen voor elkaar kunnen krijgen, wat nodig is om een ‘eigen plek’ te veroveren en hoe we hierin, in de opbouw van leven en werk, zichtbaar succesvol kunnen zijn. We leren over ons zelf en wat nodig is. Actie, doel, resultaat! Het Ego biedt de mens in dat opzicht een enorme houvast. En … het zit mensen soms écht enorm in de weg!
Helaas pindakaas dus, niet alles is ‘controlable’, in orde te maken, te herstellen, te lijmen, te fixen..
Soms moeten we verlies nemen, opofferingen doen, accepteren, slikken, vergeven, buigen, aannemen én leren.
En dat is gewoon helemaal okay!
Ik ben ook maar een mens, net zo kwetsbaar als ieder ander, eentje die fouten maakt, het af en toe ook niet weet, die soms over zijn eigen grenzen (of die van anderen) gaat, die moeite heeft met acceptatie over hoe dingen gaan in deze wereld, die kan schrikken van agressie, die worstelt met onzekerheid of schaamte, etcetera .. En die hier nog steeds, met vallen en opstaan, stappen in probeert te zetten.
Zullen we ons zelf wat meer toestaan om mens te zijn, tegenslag te aanvaarden als de normaalste zaak van de wereld, het verlies te nemen, ervaringen – en de bijbehorende pijn – met elkaar te delen, emoties te uiten en hulp aan te nemen om onze weg te vervolgen?! In de wetenschap dat we hiermee dienend zijn aan ‘ons zelf’, onze eigen ontwikkeling, als lerende mens. De bijvangst kan zomaar zijn dat we hiermee meteen het goede voorbeeld geven aan onze jongeren…
Niet alles in het leven is maakbaar en prachtig. Pijn – noem het lijden – hoort bij het leven en geeft ons juist de kans om te groeien, het biedt de mogelijkheid en daagt ons uit om een (veer)krachtige mens te zijn/worden en het opent de poort naar groei en wellicht nieuwe keuzes waarin we nog meer betekenis geven aan ons zelf.
Fijn, ik ben een mens. En auw, dat doet af en toe pijn.
www.patrickstalpers.nl